Pretty Woman: Een energieke musical vast in het verleden
Een maand geleden ging de musical Pretty Woman van Stage Entertainment in première in het Beatrix Theater te Utrecht. Tijd voor ons dus om deze musical een bezoekje te brengen en wel op woensdag 1 november. Lees hieronder wat we ervan vonden.
Het verhaal
Pretty Woman is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1990 met Julia Roberts en Richard Gere in de hoofdrol. Het verhaal vertelt over de relatie tussen de succesvolle zakenman Edward Lewis en escortdame Vivian Ward. Wat begint als een nietszeggende ontmoeting voor één avond, groeit al snel uit tot meer. Edward huurt Vivian in voor de week en neemt haar mee naar enkele zakelijk events, waar de twee elkaar én zichzelf al snel beter leren kennen. Ondanks de grote tegenstelling tussen zijn meedogenloze karakter en haar eerlijkheid worden de twee verliefd. Maar heeft de verhouding tussen de twee tegenpolen ook een toekomst?
Energierijke avond
In de musical zitten (rock)ballads die verweven zijn met beginnende 90’s sferen. Het openingsnummer “Welcome to Hollywood” zet direct de toon voor een energierijke avond. Ondanks dat het een woensdagavond is, wordt er niet minder dan 110 procent gegeven door de gehele cast.
Dieter Spileers, die deze avond de rol van Edward Lewis speelt, geeft een sterke performance met zijn krachtige zangkwaliteiten en gelaagd en genuanceerde spel. Shanna Slaap als Vivian Ward biedt de perfecte tegenpool en laat zien waarom ze deze hoofdrol zonder moeite draagt. Dat alles met een indrukwekkende zangstem.
Mitch Wolterink (Happy man/Mr.Thompson/Hollister) z’n performance zit vol charisma en hij schakelt zonder moeite tussem de verschillende karakters die hij speelt. Vooral in de rol van Mr. Thompson laat hij een prijswaardige performance zien.
Dana van der Geer (Kit de Luca) laat een diepe indruk achter met haar dijk van een stem en een gelaagd karakter als de komische vriendin van Vivian. Ze is niet van het toneel af te slaan en weet van elk moment voor haar enigszins vlakke personage wat te maken. We hopen meer van haar in de toekomst te mogen zien.
Jimi Hendrikse (Giulio) laat zijn komische timing zien als de piccolo, die op verschillende momenten in de voorstelling verschijnt. Daarbij brengt hij de zaal in een deuk en ook als danser laat hij zien wat hij in huis heeft.
Nostalgische sferen
Als je de film hebt gezien, weet je dat het verhaal zich afspeelt in de late 80’s, begin 90’s. De aankleding van het decor en de kostuums geven dat ontzettend goed weer, alsof je in een tijdmachine stapt. Een enorme stellage met uitklapbare kamers verzorgen het prachtige decor.
Doordat deze stellage meteen vanaf het begin zichtbaar is, ben je als kijker in eerste instantie bang voor een wat eentonig toneelbeeld. Maar niets bleek minder waar! Door middel van lichttechniek en doeken op de achtergrond die in uitstraling veranderen, blijft het decor speels en divers. Een lopende band op het midden van het podium biedt voor enkele nummers en rekwisieten ook een komisch element.
Indrukwekkend ensemble
Er zijn veel momenten voor het ensemble om te laten zien wat ze in huis hebben. Zo krijgen de mannelijke hotelmedewerkers een nummer waarin ze op hakken (!) moeten dansen, wat een welverdiend applaus ontving uit de zaal. Maar de grootste verrassing was een bezoek aan de opera in de tweede akte, waarin Froukje Zuidema en Victor Marinus hun klassieke zangkwaliteiten mochten laten horen en er in korte tijd door het ensemble een opera werd uitgespeeld. In diezelfde akte werd het publiek opgezweept met het nummer “Never Give Up On A Dream” dankzij de indrukwekkende choreografieën van Eline Vroon.
Van film naar musical
Er zijn steeds meer films die naar het toneel worden vertaald, zo zagen we dit al gebeuren met films als Legally Blonde, Moulin Rouge en meer. Waar in onze optiek de vorige musicals iets meer afweken van het script, blijft Pretty Woman pijnlijk accuraat aan het origineel, wat niet per se werkt voor een musical. Een gebrek aan conflict of karakters met slechte intenties zorgen ervoor dat je kijkt naar een romantische komedie die van een schrale 90 minuten is verlengd naar twee en een half uur.
Nu zou je prima kunnen genieten van de 180 minuten, maar ook de muziek werkt niet altijd mee. De “rock” ballads zijn eentonig en laten geen blijvende indruk achter. Bryan Adams en Jim Vallance zijn verantwoordelijk voor de muziek en Adams zijn aandeel hierin is overduidelijk aanwezig. De songteksten laten namelijk weinig interpretatie over wanneer de karakters elk stukje gedachtegang exact bezingen.
In de tweede akte worden er wel enige conflicten gecreëerd, maar deze voelen simpelweg niet interessant genoeg aan. Ondanks dat ze dramaturgisch gezien kloppen, worden ze zó snel opgelost, dat het je als kijker weinig doet.
Tijdscapsule
De film van Pretty Woman heeft menig kijker door de jaren heen betoverd met zijn volwassen sprookje. Waar de musical een kans had om dit sprookje te vertalen naar een moderne wereld met morrelen en idealen van de wereld waar we nu in leven, blijft het pijnlijk ouderwets in de jaren tachtig hangen. Buiten het indrukwekkende decor en imposante kostuums, voelt de musical daardoor gedateert.
De cast geeft echter alles wat ze in huis hebben om het publiek te enthousiasmeren en een show te geven en dat doen ze met succes. Hierdoor is Pretty Woman een leuke avond uit naar het Beatrix Theater waarin je als het ware in een tijdcapsule stapt naar de jaren 80. Tegelijkertijd is het een herinnering waarom we de tachtiger jaren beter voortaan in het verleden kunnen laten rusten.
Meer informatie over de speellijst en kaartverkoop vind je hier!
Header: ©William Rutten
Eén reactie
Pingback: